Panika

Trylogia „Delirium” dosłownie skradła moje serce. Lektura „7 razy dziś” wciąż jeszcze przede mną. Zaś niecierpliwie wyczekiwana „Panika” tylko dowiodła, że twórczość Lauren Oliver jest bardzo nierówna i choć autorka zawsze posiada w zanadrzu nieszablonowy pomysł na nową historię, to niekoniecznie stale podbudowany on musi być tym samym, przekonującym warsztatem. 

Cała historia umiejscowiona jest w sennym, malutkim miasteczku Carp, w którym młodzież, znudzona prowincjonalną atmosferą miejsca, próbuje wynagrodzić sobie powszechną rutynę, specyficzną grą, niebezpiecznie ocierającą się o granicę śmierci. Panika to rozgrywka, której głównym celem jest pokonywanie barier uczestników. Gra wymaga nie tylko niezmierzonej odwagi i zimnej krwi, co przede wszystkim odpowiedniej motywacji, która przekona uczestników do wypełniania kolejno poleconych zadań. Stawka jest wysoka, bowiem zwycięzca, za cenę przesuwania własnych granic, zdobędzie niemałą sumę pieniędzy.

Panika posiada jednak odgórnie ustalone reguły, których należy bezwzględnie przestrzegać. Po pierwsze, w rozgrywkach mogą brać czynny udział tylko i wyłącznie absolwenci liceum, którzy odebrali już świadectwa i skończyli edukację w miejscowy liceum. Po drugie, zadania organizuje para anonimowych, tajemniczych sędziów, którzy pilnie sprawują kontrolę nad przebiegiem Paniki. Ostatnia, najistotniejsza sprawa – wszystkie rozgrywki odbywają się w ścisłej tajemnicy, tak, by informacja o grze nie dotarła do osób trzecich: rodziców, sąsiadów, a przede wszystkim lokalnej policji. 

Osiemnastoletnia Heather nigdy nie zamierzała brać udziału w Panice. Jednak pogarszająca się sytuacja rodzinna, a przede wszystkim problemy sercowe, zmuszają dziewczynę do udziału – zwycięstwo bowiem to jedyna szansa na nowe życie, z dala od cichego miasteczka, w którym się wychowała. Heather, w chwili podjęcia decyzji, nie zdaje sobie sprawy, jak dalece zmuszona będzie przesunąć granicę własnego strachu, by zdobyć to, czego pragnie najmocniej – własną wolność.

„Panika” to bez wątpienia powieść dostarczająca mnóstwa wrażeń i szeregu emocji. Autorka tworząc historię, na pierwszy rzut oka nawiązującą do kultowych już „Igrzysk śmierci”, postawiła swoich bohaterów przed trudnym wyzwaniem: z jednej strony przed próbą walki z własnymi ograniczeniami, z drugiej zaś przed szansą zdobycia dużych pieniędzy. Ten wewnętrzny konflikt bohaterów został przedstawiony w bardzo wiarygodny i przekonujący sposób: niech nie dziwi nas więc fakt, że grupka nastolatków, za cenę zdobycia pokaźniej sumki, gotowa jest poświęcić własne życie. 

Początkowo jednak pomysł na fabułę powieści był dla mnie mocno naciągany i niewiarygodny, jednak z każdą kolejną stroną, coraz bardziej przekonywały mnie pobudki bohaterów do udziału w tej chorej, niebezpiecznej grze. Chęć wyrwania się z lokalnej społeczności czy potrzeba zasmakowania prawdziwego życia, to bez wątpienia silne bodźce, które zmusiły grupę osiemnastolatków, wciąż jednak pozostającymi niedojrzałymi, mało odpowiedzialnymi dzieciakami, do udziału w niebezpiecznej Panice. 

Szybka akcja i nieustanne napięcie, towarzyszące kolejnym rozgrywkom bohaterów, to z pewnością największe zalety recenzowanej powieści. Na uwagę zasługują również stworzone przez autorkę wiarygodne postaci, które przez własne słabości i przywary, z inwentarzem trudnych doświadczeń, umożliwiały stworzenie specyficznej więzi z samym czytelnikiem.  W przedstawionych relacjach bohaterów i stopniowo kształtowanej nici przyjaźni, zabrakło mi jednak tej szczególnej głębi, niezwykłej magii, która sprawia, że z miejsca darzymy sympatią bohaterów powieści, nierzadko też utożsamiając się z ich charakterami. Lauren Oliver, za sprawą trylogii „Delirium”, przyzwyczaiła mnie do wiarygodnych, stopniowo tworzonych relacji, w „Panice” wszelkie związki były zbyt płytkie i mało przekonujące, niestety.

Nie do końca przypadło mi do gustu również szybkie, bardzo przewidywalne zakończenie. Pióro autorki, charakteryzujące się umiejętnością tworzenia niebanalnych rozwiązań, w przypadku „Paniki” nie zaskoczyło mnie oczekiwaną nieszablonowością, otrzymałam bowiem w zamian typowe, wręcz banalne podsumowanie nietypowej i oryginalnej historii.

„Panika”, choć na tle innych powieści Lauren Oliver, wypada całkiem przeciętnie, to w ogólnej ocenie opowieść wciąż pozostaje historią dynamiczną i emocjonującą, która zapewnia świetną rozrywkę na nudny wieczór. I choć sama czuję się nieco zawiedziona lekturą, to Was pragnę jednak namówić do poznania tej nietypowej historii i samodzielnego wyrobienia własnej opinii. 

Ocena: 6/10

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję: